Maar nadat dit alles gesê is, wat 'n wonderlike voorreg en geleentheid wat ek met beide hande aangegryp het. Môre is my laaste diens hier in Oranjamund. My sesde Sondag. Agt dienste in totaal. Ek gaan die mense en die dorp en die omgewing mis. 'n Mens raak tuis in so lang tyd.
Wat my by 'n ander punt bring, Dié ervaring laat my egter uitsien wanneer ek 'n "standplaas" gaan hê waar ek voluit vir God se koningkryk kan arbei en 'n gemeente kan bou wat werklik liggaam van Jesus is.
Die afgelope paar weke het, soos ek nou al gereeld geskryf het, die Heilige Gees my deur 'n paar dinge geneem. Een groot ontdekking was dat ek in "ballingskap" was die afgelope paar jaar (ek sal veder in die toekoms in meer detail hieroor skryf). En nou is ek besig om terug te keer en die tempel te herbou.
Die boodskap wat ek egter laas jaar al reeds vir 'n hele paar maande gekry het en ook toe ek hier aangekom het en nou dié week weer, is om te wag op God. In stille afwagting te wag. O hene, en dis moeilik.
Punt een, is een van my grootste swak punte ongeduld en dit het my al duur te staan gekom. Maar dan weer besef ek, die vrug van die Gees sluit geduld in, so ek het dit en moet net in die bron bly. Twee is ek moes iemand wat 'n ding wil doen. Ek hou nie van 'n gerond sittery nie. Die werk moet aangepak en afgehandel word. Drie, hoe lank moet ek nou wag? (Duh). Vier, al ons normale natuurlike menslike vrae, soos, moet ons nie self ook iets doen nie? Hoe weet ek dis die Gees se stem? Wat is die balans tussen wag en doen? Ag ek maak myself moeg.
Punt is, God sê wag totdat ek gepraat en gewys het. Die Bybel is oorvol voorbeelde in die Ou- en die Nuwe Testament. Abraham, Moses, Elia, die dissippels in die bovertrek, Paulus, net om 'n paar te noem. Gedurig sê God dit in die Woord: "Wag totdat jy van my gehoor het en toegerus is."
Ek is dus steeds op die wagtydperk en ek besef dit help nie om ongeduldig te wil wees en dit te wil aanjaag nie. As Hy wil praat in die veertig dae, dan is dit reg. Maar as Hy nog eers ander planne het, dan sal Hy dit so doen. Hy is God en Hy is soewerein en frankly, dit haal soveel spanning van my af om net oor te gee en te luister. Al wil ek hoe graag weet hoe en wat en waarheen. Maar ballingskap is eina en ek het genoeg seergekry deur my eie ding te doen in God se koninkryk. So nou wag ek.
Op 'n ander fisieke noot. Ek het vanoggend my eerste 10 km in 5 jaar gehardloop. (Daar was darem twee stappe tussen Melkbosstrand en Bloubergstrand verlede jaar, maar om te hardloop is in 'n ander kategorie). Dit was 'n heerlike gevoel van oorwinning en deurbraak. Dus nog net oefen om nog 80 te kan bydoen vir die Comrades oor twee jaar!
Môre breek my laaste week hier in Oranjemund aan. Ek kan nie glo my tyd het tot 'n einde gekom nie. Hoewel dit lank was, voel dit soos 'n oogwink. Woensdag is my 40 dae verby. Wat 'n reis was dit nie in soveel opsigte nie! Maar vir die laaste paar dae gaan ek elke dag steeds voluit aanpak en maksimum beleef en geniet.
No comments:
Post a Comment